W końcu lat sześćdziesiątych rozpoczęto produkcję tańszych materiałów aluminiowo-borowych o wytrzymałości 2759 MN/m2 (280 kG/mm2), które wykorzystano w produkcji łopat sprężarek silników odrzutowych. Dzięki temu masę łopat zmniejszono do zaledwie 40% masy typowych łopat z tytanu; poza tym łopaty mają większą sztywność. Kompozyty z włóknami z boru stosuje się m.in. na śmigła ogonowe i wirniki nośne w śmigłowcach. W Anglii opracowano technologię ciągłej produkcji włókien węglowych o długości do 1200 m, mających wytrzymałość doraźną 3&00 MN/m2 (308 kG/mm2) i współczynnik sprężystości 510 GN/m2 (5200 kG/mm2). Opanowano również proces wytwarzania bardzo cienkiej folii (o grubości do 0,018 mm) pirografitowej, która w porównaniu z włóknem rna tę zaletę, ze umożliwia większe procentowe wypełnienie kompozytu elementami zbrojenia: w przypadku folii osiąga się wypełnienie do 80%, podczas gdy przy zastosowaniu włókien nie przekracza ono 50.?60%. Ponieważ o wytrzymałości kompozytu decyduje wytrzymałość elementów zbrojenia i ich udział procentowy, wprowadzenie folii daje więc poważne korzyści. Inną zaletą kompozytu zbrojonego folią pirografitową jest to, że jego sztywność wzrasta w miarę zwiększania obciążenia.
