Styl narracji

Niezwykłą ekspresję utworów pogłębiał gwałtowny i dynamiczny styl narracji, niezwykle zagęszczony, operujący ostrymi kontrastami, paradoksami, nieoczekiwanymi powrotami myśli, patetyką. Ów hiperbolizowa-ny styl ?szaleństwa i strachu” spiętrzał obrazy, doprowadzał każde zjawisko do wyolbrzymionych rozmiarów, nie uznając umiaru barw przejściowych i półtonów. Po raz pierwszy ów nowy model artystyczny zaprezentował Andre-jew w Życiu Wasyla Fiwiejskiego. Przedstawiając tragedię wiary, pisarz swobodnie operuje faktami rzeczywistości, podporządkowując je z góry przyjętej tezie. Spiętrzył łańcuch nieszczęść, które spadły na Fiwiejskiego, wprowadził na wpół realną postać idioty, symbolizującą władzę demonicznych żywiołów nad człowiekiem, pogłębił przygniatający nastrój dzięki subiektywizacji obrazów przyrody oraz zastosowaniu specyficznej narracji ? przepojonej motywami mroku i trwogi, niejasnymi aluzjami do czegoś zagadkowego, tajemniczego i groźnego, co czai się w codzienności i zagraża człowiekowi ? narracji odznaczającej się niezwykłym zagęszczeniem barw i anaforycznymi konstrukcjami. W twórczości Andrejewa w latach 1904 – 1910 wyraźnie zarysowały się dwie linie tematyczne. Część utworów nadal koncentrowała się wokół problematyki filozoficznej, ponadczasowej i ogólnoludzkiej.