Poświęć kilka lat na studia. Zakuwaj tony podręczników, zdawaj setki (a może i tysiące) egzaminów, idź na trwające w nieskończoność praktyki, ucz się pod okiem najlepszych, ćwicz się… by zostać chirurgiem.
Ratujesz życia ludzi, jasne. Ale kiedy coś pójdzie nie tak… co wtedy? Czy zdołasz się nie obwiniać za śmierć człowieka? I co z tego, że próbowałeś ocalić jego życie?
Bycie chirurgiem nie jest proste. Olbrzymia presja społeczeństwa, olbrzymie obciążenie zarówno psychiczne jak i fizyczne. Fachowość, duża wiedza.
Operacje chirurgiczne nie są łatwym temat. Nikomu nie życzę, by stanął kiedyś przed wizją czegoś podobnego w swoim życiu, ale takie rzeczy po prostu się przecież zdarzają. Ludzie chorują. Dlaczego? To trudny temat. Ale tak się dzieje i już.
Chirurgom należy się olbrzymi szacunek za całą pracę, jaką wykonują. Za to, co poświęcają – a często jest życie osobiste, relacje z najbliższymi. Utrzymanie lekarskiej formy również bardzo, bardzo dużo kosztuje. Robią co mogą, by ich skalpel wyrządził więcej dobra, niż krzywdy.
