Farmakoterapia noworodka obejmuje najczęściej grupę leków stosowanych w stanach zamartwicy oraz, w przypadkach zakażenia, leki przeciw-bakteryjne. Zamartwica noworodka jest złożonym zespołem zaburzeń biochemicznych w ustroju, wśród których na pierwsze miejsce wysuwa się kwasica metaboliczno-oddechowa. Równocześnie u noworodków urodzonych w zamartwicy występuje często zmniejszenie objętości krwi krążącej. Stąd podstawowym elementem leczenia, poza wspomaganiem niewydolnej czynności oddechowej i ułatwieniem samoistnego jej podjęcia przez noworodka, jest wyrównanie kwasicy metabolicznej i, w miarę potrzeby, uzupełnienie objętości krwi krążącej. U noworodków urodzonych w stanie zagrożenia, z osłabieniem odruchów fizjologicznych (wg skali Apgar poniżej 6 pkt), niezbędne jest zastosowanie NaHCO3, który wstrzykuje się jednorazowo dożylnie w ilości 3—4 mmol/kg masy ciała. Ze względu na dużą hiperosmolarność roztworu konieczne jest jego rozcieńczenie 2-krotną objętością 5% roztworu glukozy. Wskazane jest, aby dalsze leczenie kwasicy prowadzić pod kontrolą badań gazometrycznych. Według aktualnych poglądów niecelowe jest stosowanie u noworodka urodzonego w zamartwicy żadnych leków z grupy analeptyków, takich jak Karion, Micoren, Cardiazol, lobelina. Leki te działają poprzez pobudzenie oun, zwiększając metabolizm tlenowy komórki nerwowej, co przy braku dostawy tlenu w zaburzeniach oddechowych noworodka przyspieszać może nieodwracalne zmiany w komórkach najbardziej czynnościowo zróżnicowanych.
