Związek ten, jak i izoniazyd, jest pochodną kwasu izonikotynowego. Mimo podobieństwa strukturalnego między tymi lekami prątki gruźlicy nie wykazują oporności krzyżowej i etionamid jest w pełni aktywny wobec szczepów opornych na izoniazyd, wartość MIC dla tych szczepów wynosi ok. 2,5 ug/ml. Aktywność etionamidu in vitro i w zakażeniach doświadczalnych jest prawie dwa razy większa niż streptomycyny, lecz mniejsza niż izoniazydu. Podobnie do streptomycyny, działanie obu tych leków na prątki gruźlicy jest bakteriobójcze (Rist i wsp., 1959). W przebiegu leczenia bardzo szybko pojawia się oporność, wykazano też krzyżową oporność między tiacetazonem i etionamidem. Dystrybucja etionarnidu w tkankach i w płynie mózgowo-rdzeniowym jest dobra; wydalany jest głównie w postaci różnych metabolitów, zwłaszcza jako dihydropirydyny. Pełna dawka dobowa leku l g może powodować nudności, brak łaknienia, co niejednokrotnie zmusza lekarza do zmniejszenia dawki. Opisywano także objawy neurotoksyczne w przebiegu leczenia. Ciężkie zaburzenia żołądkowo-jelitowe nie występują prawie zupełnie, przynajmniej u mężczyzn po stosowaniu protionamidu i z tego względu jest on chętniej zalecany niż etionamid; między tymi lekami występuje całkowita oporność krzyżowa.
