U osób z bezpośredniego kontaktu z chorym na gruźlicę należy przede wszystkim wykonać próbę tuberkulinową i badanie radiologiczne klatki piersiowej. Osoby z dodatnim odczynem i zmianami w obrazie rtg powinny pozostawać pod opieką specjalistycznej przychodni i być leczone zgodnie z zasadami obowiązującymi w leczeniu gruźlicy. Dzieci z bezpośredniego kontaktu i prawidłowym obrazem rtg, lecz z dodatnim odczynem tuberkulinowym należy leczyć przez rok. Nie można arbitralnie ograniczyć górnej granicy wieku do chemioprofilaktyki u osób z kontaktu, z dodatnim odczynem tuberkulinowym, gdyż jest ona zależna od zapadalności na gruźlicę w danej populacji; kiedy spada zapadalność na gruźlicę, rozszerza się wskazanie do chemioprofilaktyki u osób starszych. Leczenie profilaktyczne należy także stosować u chorych ze świeżą konwersją odczynu tuberkulinowego i osób z nasilonym odczynem, któremu towarzyszy rumień guzowaty lub pęcherzykowe zapalenie spojówek. Zapobiegawcze leczenie dzieci z zakażeniem subklinicznym jest bardzo skuteczne. Hsu opisał 6 przypadków gruźlicy wśród 1881 dzieci pozostających pod długotrwałą obserwacją i leczonych zapobiegawczo izoniazydem. Szerokie stosowanie chemioprofilaktyki zostanie omówione poniżej. Wśród osób z kontaktu szczególny przypadek stanowi dziecko urodzone przez matkę chorą na gruźlicę. Jeśli choroba została rozpoznana i właściwie leczona w czasie ciąży, to można przyjąć, że jest ona opanowana w chwili porodu; w takich przypadkach dziecko należy zaszczepić bezpośrednio po urodzeniu, natomiast nie wymaga ono odizolowania od matki.
