Gleba pod ziemniak

Rozwój systemu korzeniowego ziemniaka odbywa się głównie w górnych warstwach gleby, a ponadto pod jej powierzchnią wytwarzają się pędy podziemne ? stolony wraz z bulwami, które rozwijają się prawidłowo przy umiarkowanej wilgotności i temperaturze a także przy dostępie powietrza. Dlatego uzyskanie wysokich plonów umożliwia uprawa na glebach charakteryzujących się korzystnymi właściwościami fizycznymi, którymi są kompleksy gleb lżejszych i przewiewnych. Jednocześnie gleby te nie mogą być zbyt suche i ubogie w składniki pokarmowe. Najlepsze do uprawy ziemniaka są gleby gliniastopiaszczyste oraz szczerki słabo gliniaste; natomiast zarówno lekkie, suche piaski, jak i ciężkie, zlewne gleby gliniaste i pyłowe stwarzają znacznie gorsze warunki. Istotne znaczenie ma dość duża tolerancja ziemniaka na odczyn gleby. Optimum na glebach gliniasto-piaszczystych wynosi pH ? 6,0-6,5, na glebach próchniczych pH = 5,0-6,0. Występowanie odczynu alkalicznego jest niekorzystne i często powoduje obniżenie plonów w wyniku silnego zaatakowania bulw przez parcha ziemniaczanego. Gleby torfowe są uważane za korzystne dla produkcji ziemniaków sadzeniaków ze względu na mniejsze porażenie przez choroby na tych glebach. Uprawa ziemniaków ma w Polsce bardzo szeroki zasięg z powodu wyjątkowo korzystnych u nas warunków klimatycznych i glebowych.